Eurolives

Ik ben op de markt in een vissersdorp. Met zo’n gevoel voor volume en herhaling word ik wakker geschreeuwd. ‘De deur, de deur’, stampt het ritmisch achter me. Dat er op weinig markten deuren worden verkocht, sijpelt het tot me door. Dat ik met andere woorden nog steeds op de Eurolines-bus van Parijs naar Portimão, van Frankrijk naar Portugal zit. Nu de deur vooraan opengemaakt is, is de marktkramer in de zetel vlakbij overgeschakeld op ‘de achterste, de achterste’.

Ze hebben er bij Eurolines een handje van weg je de bus uit te bonjouren net wanneer je eindelijk in iets dat de naam slaap waardig is gesukkeld bent. Op de ritten naar Zweden trakteren ze je in het holst van de nacht op een ferryrit van Duitsland naar Denemarken, en met een beetje geluk op nog eentje van Denemarken naar Zweden. Op de ritten naar Polen laten ze je doodleuk doorslapen zodat je het ontbijt mist.

Ik dacht, wij kennen elkaar onderhand, Eurolines en ik. Ik ben door de jaren heen vertrouwd geraakt met haar mix van studentikoze rugzakkers, radicale ecologisten, mensen zonder papieren en mensen zonder geld. Maar deze rit met niks dan mooie getaande oudjes is anders. De chauffeur spreekt wonder boven wonder een paar woorden Engels, er draaien non-stop Portugese folkhits en als we bij dageraad de grens oversteken, breekt van ontlading een applaus los.

Mijn Portugees is gegroeid vannacht en ik slaag er nu in een gesprek aan te knopen met het omaatje naast me. Daaruit maak ik op dat ze haar uitgeweken kinderen in Parijs is gaan opzoeken, net zoals de rest van het gezelschap. Ze haalt twee gsm’s uit haar zakken. Ik gebaar van ‘amai, twee nog wel’, en ze legt het me uit. De degelijke Nokia 3310 – het model waarvan ik wilde dat ik het zelf nooit voor een nieuwere had ingeruild – is haar Portugese toestel, de witte blingblingmobiel dient voor Frankrijk.

Zo valt Eurolines weer in een vertrouwde plooi: mensen onderweg om hun geliefde(n) op te zoeken, met alle media onder de arm die ze daarvoor nodig denken te hebben.