Storm in een glas water

Teleurstelling. Dat is het overheersende gevoel bij mijn New Yorkse huisgenoten. Maandagochtend. De zon valt loom binnen op de houten vloer van het appartement en een vliegtuig glijdt zorgeloos voorbij het wolkeloze raam. Hier in Queens was Irene een storm in een glas water. Of misschien waren de verwachtingen te hooggespannen. Maar wie gaat voor minder dan een apocalyps met het appartement van je moeder volgestouwd met overlevingspakketten, met een burgemeester die zich meermaals live tot je richt, met non stop wegwaaiende reporters vanuit naburige staten op tv?

Het spijt me. Meer spektakel dan deze beelden kan ik vanuit Jackson Heights, Queens de wereld niet insturen. Ze zijn genomen tijdens een wandeling in het oog van de storm. Op deze twee omgevallen bomen na zag de wijk er tip top in orde uit.

Irene shopping

Vrijdagavond in de buurtwinkel van Queens.
Vandaag (zaterdag) gaat de metro dicht voor onbepaalde duur vanaf twaalf uur vanmiddag - ter vergelijking: op 9/11 was de metro gedurende twee uur niet te gebruiken. Tegen vijf uur deze namiddag worden alle lager gelegen gebieden van de stad geevacueerd. Wij bereiden ons voor op gezelschapsspelletjes en cake bakken op vijf hoog.

Hurricane hysteria

water (a lot)
fruit
cans
toilet paper
shampoo
candles
flashlight
chocolate
board games
crackers
cereals

Met onze noodlijst in handen lopen we een paar blokken verder naar de supermarkt. Komt morgen Irene, de eerste echte orkaan die sinds de negentiende eeuw op New York afstevent, dan zijn we voorbereid. Alleen waren we niet de enigen met die gedachte. Heel Queens jaagt op een overlevingspakket om als het nodig is een paar dagen thuis zonder water en elektriciteit door te brengen. Vooral water en instantsoep, maar ook kaarsen zijn populair. De rij naar de kassa krult de hele winkel rolt, als een slang die in haar eigen staart bijt. Afwachten of de riolen en pompen straks meer water te verwerken krijgen dan de kassa nu mensen.

Roltapijt

Ze gaan niet sneller. Ze verstenen.

De zakenman, standbeeld met diepblauw jasje los over de schouder, met business-naturel achter zijn rechterpink vastgehaakt.
Het citytrippende koppel, de reisgids nog in de vergruisde knuisten vastgeklemd.
De fitnesskerel, wijdbeens, met de handen diep in de afgetrainde zakken weggestopt.
De girl next door, blik op dromerig oneindig, ver verwijderd van het bleekgroene rietje van haar coffee to go.
De jonge veroveraar, diep diep achterover gezakt op de rubberen leuning.

Onbeweeglijk bewegen ze voort. De stoet van immobiele reizigers.

Tot plots. Een flits. Een vrouw op hakken, rode blouse strak om het lijf. Ze trippelt over het roltapijt. Tegen de richting in. Ze spookglijdt. Ze laat de al te geboende vloer waar ik stommelings over slenter nog feller blinken.

Gentle Gent

In Gent komt alles goed
in Gent regent het nooit op de foute momenten
in Gent kruipt men niet in zijn schulp
in Gent zijn de geldautomaten gewillig
de cafés in Gent weten hoe ze café moeten zijn
de grondvesten van Gent daveren of deinen
bijna zonder uitzondering
op steengoede muziek
in Gent ben ik nog nooit gestruikeld
en/of plat op mijn gezicht gevallen
in Gent verdwalen is als je hand in een lekker
warme broekzak stoppen
Gent is oud en heeft geleefd
en zij steekt zich daar niet voor weg
integendeel
fier als zij is
draagt zij haar rimpels in stijl
oh so gentle Gent

(anoniem stukje waarheid op een Gentse wc-muur)