Eilandbewoners

1952 was voor Neruda het jaar van het eiland. Op het Italiaanse Capri plukte hij de dag, de poëzie en de liefde. Het is een periode uit zijn leven die onweerstaanbaar zeemzoet en zeezout is weergegeven in de film ‘Il Postino’ (check vooral de scène op het strand waarin Neruda samen met zijn ongeletterde postbode ‘metafore’ bedenkt). In die tijd schreef hij de bundel ‘Las Uvas y el Viento’.

Druiven en wind zijn er ook op la Gomera, het meest wilde en minst toeristische van de Canarische eilanden. Hoewel hier niets anders weerklinkt dan de golfslag, het kikkerkoor voor zonsondergang en de viool van dorpsmuzikant el Manuel, is dit een eiland van de wereld.

Het is Europa. Want op papier hoort la Gomera bij Spanje en de Europese Unie. Wie wil kan, zoals ik, vanop het Iberisch schiereiland twee dagen de oceaan op zwiebelen en via het toeristengekrioel van la Madeira en Tenerife op bestemming aftikken.

Het is Afrika. Want ga je tweehonderd kilometer oostwaarts, stoot je op de grens van Marokko en de Westelijke Sahara (al is het niet bepaald drummen op die route). Momenteel is er een stroom in omgekeerde richting, die eens om de zoveel tijd voorkomt; eentje van Saharazand naar de Canarische Eilanden. Het is de Calimawind die komt aangestoft. In het noorden van Gomera weten ze hoe laat het is wanneer Tenerife vaag en bruinig wegtrekt aan de einder. Wat volgt zijn een paar dagen van adem happen. De regen brengt verlossing en een laagje rode modder.

Het is Latijns-Amerika. Want mañana is de favoriete dag van de eilandbewoners en suave wappert de was op de platte daken van de kleurrijke huisjes van de bergdorpjes. Vooral Cubanen en Venezolanen hebben hier nog wortels in de rotsige grond zitten. Op zijn minst wat van hun taaltje en hun muziek hebben ze goed achtergelaten.

Het is la Gomera. En er is weinig heerlijker dan zo overal en nergens te zijn als hier.