On roaming and homing, love of nature and the nature of love.

woensdag 16 november 2011

Voor Linde


foto: Evelyne Bocquet

Er zijn mensen die vinden dat de lindebomen op de Antwerpse Keyserlei in de weg staan. Er zijn mensen die het daar helemaal niet mee eens zijn en een gedicht voor een Linde schrijven. Zoals ik.

Ook op een lyrische manier je stem laten horen?
http://groenoord.be

Meer info?
Ademloos

zondag 13 november 2011

Permaculture delight





@Voedselbos, Nokere

Zwammen







In het voedselbos in Nokere hebben we deze zaterdag gezwamd over paddenstoelen. Als klap op de vuurpijl hebben we ook eigenhandig paddenstoelen geënt. Ik heb me zelf met shiitake bezig gehouden. Benodigdheden: een kleine stam, bijvoorbeeld eik (het hout mag nog niet helemaal dood zijn want de paddenstoel heeft nog wat vocht nodig, voor shiitake bij voorkeur wat langer, met een niet al te grote diameter), een boor, geënte houtplugs. Uitvoering: Boor geschrankt gaten bij de uiteinden van de stam. Klop de geënte plugs er volledig in. Zorg ervoor dat je stam niet onderhevig is aan direct zonlicht en vocht. Wacht zo'n zestien maanden. Oogst!

Meer weten?

'Mycelium Running' Paul Stamets
www.mycoboisdeinze.be

dinsdag 11 oktober 2011

Occupy Wall Street



http://www.mo.be/artikel/een-dag-op-liberty-plaza-zenuwcentrum-van-occupy-wall-street

NY coffee

The Big Apple is een koffiestad. Een echte New Yorker weet feilloos van een al te hete coffee to go te slurpen terwijl ie tussen de dichtglijdende metrodeuren glipt.
New Yorkers zijn nog niet lang gebrand op hun dagelijkse shot zwarte goud. Een jaar of tien geleden was koffie nog geen big deal. Wie koffie dronk, stapte toen nog een Deli binnen. Betaalde respectievelijk $0,75, $1 of $1,25 voor een gewone, grote of megakoffie – allemaal even slecht en zonder uitzondering geserveerd in blauwe kartonnen bekertjes.

Toen kwam Starbucks en palmde elke straathoek ik. Koffie werd een identiteit. Make it yours! Wat je dronk – cappucino, frappucino, latte, …, al dan niet met toegevoegde flavours – zei vanaf nu wat over je persoonlijkheid. Koffie werd de ultieme veruiterlijking van het individualisme van de stad. Daar moest vanaf nu ook voor betaald worden (met wat extra’s zit je nu zo aan een 6$-tas).

Vandaag functioneert NY op cafeïne. In downtown Manhattan brengen Wall Streetlui hun pauze door bij Leonidas. Legen geroutineerd vier espresso’s op rij. Het individualiseren van koffie gaat genadeloos door. In de wijk Tribeca krijg je een koffie met je naam erop. Een koffie apart voor je gebrouwen/gebrouwd. Van $17. Naar het schijnt niet eens met een bittere nasmaak.

donderdag 6 oktober 2011

ER

Emergency room. Klinkt het dringend? Zoals de plek waar je heen gaat wanneer je in feeststemming met veel succes van een fiets valt en je arm wat raar naast je op het asfalt ligt? Ga even met me mee naar de ER van het public hospital in San Francisco. Doorploeg de straten nogal strakjes - je hebt pijn - tot de plek waar alles dringend is. Je bent er.

Oef. Of?

Je hebt je naam gegeven en naar je schouder gewezen. Je hebt een wit bandje om je pols gekregen met je geboortedatum erop. Je bent gaan zitten en er gebeurt niet erg veel. De vrouw naast je stommelt naar het onthaal en klaagt dat ze steeds moeilijker kan ademen. ‘I know you’re in pain, ma’am, everybody here is in pain, you gonna have to wait.’

De grote wijzer glijdt verder. De kleine wijzer klikt.

Je legt in een kamertje aan een lieve verpleger uit wat je hebt uitgespookt. Je bloeddruk, hartslag en temperatuur geven aan dat je nog onder de levenden bent, dat je dringend nog wat de wachtzaal in moet. Daar houdt een vrouw haar buik vast terwijl ze behoorlijk letterlijk op haar tanden bijt. Recht voor je zit een man met een grijze baard. Hij mompelt in zichzelf en houdt geconcentreerd een hand omhoog richting wachtenden alsof hij een groepshealing uitvoert. Achter je leest een man een papier met de ER-spelregels luidop voor met de toon van een misdienaar. Je hebt het intussen wat koud nu de avond valt (je ging op pad in sandalen, short en shirt in de blakende zon) en je zou iets kunnen eten (behalve nootjes uit de automaat). Maar nu je aan een ander loket nog een keer je naam hebt gegeven en je kapitaalkracht hebt bevestigd, kan het niet lang meer duren. Maar dat kan het wel.

De grote wijzer glijdt verder. De kleine wijzer klikt. En klikt. En klikt.

Meer en meer mensen stappen met een zekere familiariteit de ER binnen. Ze kijken wat American football en dringen niet. Rommelen wat in hun plastic zak. Zoals zij. Met verwaaide kleren en gescheurde haren. Ze balt haar vuisten ver uit haar geruite hemd voor het scherm en brult haar team toe. Ze loopt energiek heen en weer als was het door haar eigen woonkamer. Komt checken of je wel oké bent. Wil ijs voor je schouder halen, maar faalt. Ze is over een bananenschil gevallen. Ze toont haar letsels: een schaafwondje aan haar elleboog. Kan iemand haar NU helpen?

Nog wat klikjes verder probeert iemand je naam uit te spreken en gaan de poorten van het ziekenhuis voor je open.

Actie.

Of nee, het is vals alarm. Het wachten gaat nu verder in een kleiner kamertje. Maar hier is een bed en iemand geeft je een warm deken. Je vindt het intussen allemaal best. De rest van de nacht is wazig. Je wordt rondgereden in een ziekenhuisbedje door gangen waar mensen met buisjes in hun lijf bedje aan bedje tegen de muren geparkeerd staan – ja, net als in de film! X-rays.

Klik. Klik.

‘On a scale from 1 to 10 how much are you in pain?’ Pijnstillers afgewezen. In de gang in je bedje tussen de rest geparkeerd. Het sporadisch gekreun en gegil – ‘I’m not going to die’ – genegeerd. Geslapen. Vergeten.

Klik. Klik.

Een diagnose en een draagdoek gekregen. Na twaalf uur ER om half vijf ’s ochtends gebroken wandelen gestuurd. Wie dient de ER eerste hulp toe?

(12 september)

dinsdag 27 september 2011

PED XING






San Francisco brengt je in een talige state of mind. Stap je de bus op krijg je in zomaar even drie talen te horen waar het heen gaat; achtereenvolgens in het Engels, het Spaans en het Chinees. Dat Chinees is blijven hangen. Tot in de buurt van het nationaal park van Yosemite waar het op verkeersborden en levensgroot op het asfalt gekalkt opduikt. XING. Zo staat er. XING? SCHOOL XING. O, er is een Chinese school hier en die heet XING. En o, nog eentje. En huh, nog eentje. Wacht, nu snap ik het. XING is natuurlijk gewoon Chinees voor school. Hebben ze de latinos dan ingeruild voor Chinezen hier in de staat van Californië? En waarom staat er ook XING op de straat waar er geen school is? Zoals in PED XING. O, wacht, PED staat vast voor ‘pedestrians’, voetgangers. XING is natuurlijk gewoon Chinees voor voetgangers. Toch???

Een paar dagen later met een whisky en wat kaarten in de hand aan de toog van de saloon voor de zekerheid een local om opheldering gevraagd. Vanwaar toch dat Chinees? Wat betekent [ksing] nu eigenlijk? De local vertrekt haar ogen bedenkelijk tot spleetjes. [ksing]? Ja, [ksing], het alomtegenwoordige [ksing]. [Eks-aai-en-dzjie]. ‘O, XING. Of course. Dat betekent ‘crossing’. O, nu snap ik het. XING is dus Chinees voor ‘crossing’. Crossing, yes, yes, knikken we elkaar tevreden toe. ‘Yes, yes, crossing’, herhaalt ze, ‘de X staat voor ‘cross’. Crossing. XING. Dat is korter.’ En dat was het einde van my Chinese dream.

XING. Of hoe de Amerikaanse regering sms’t met de bevolking.

donderdag 8 september 2011

Amerikaanse aristocratie

De teletijdmachine van professor Barabas bestaat niet? Stap eens in een veel te grote Amerikaanse auto en rijd van New York een paar uur over de highway richting Massachusetts. Kies als eindbestemming Mishaum Point, waar de rijke families van de States professioneel roddelen met uitzicht op de Atlantische Oceaan. Waar de oude rijken concurren met de nieuwe rijken om de grootste huizen en de meest nobele waarden. Waar de getijden er niet in slagen de non-stop competitie om de stijlvolste kleren, de duurste tuinontwerpen, de meest ingewikkelde recepten weg te wassen. Waar er goedkeurend gedineerd wordt wanneer je ellebogen ver weg blijven van het tafelblad. Waar er verrukt gekird wordt wanneer je met de glimlach poneert dat je de huwelijkste staat maar niks vindt. Waar de rollen duidelijk verdeeld zijn en iedereen de zhare met veel verve vervuld, feilloos balancerend tussen sérieux en speelsheid. De Amerikaanse aristocratie. Stijlvolle aanstellers.

maandag 5 september 2011

Van New Amsterdam naar New England

Dag New York,

Ik haat van u. Van uw mathematische straten, van uw verticale horizonten van beton, van uw plakkerige yogastudio's, van uw vochtige hitte en robuuste badkuipen, van uw claustrofobische rush, van uw eindeloze sirenes, van uw inwoners - de wereld door elkaar geklutst en als chocopasta over een witte boterham uitgesmeerd. Van uw Jackson Heights, Queens, uw sari's, uw latin beats, uw Tibetaanse monniken, van u.

Dag New Amsterdam, ik verlaat u voor New England, Massachusetts. Ik droom van haar, van haar keistranden, van haar vuurtorens, van haar 'city upon a hill', van haar Walden Pond, van haar Jack Kerouac, van haar oosten zwanger van het westen, van haar.

vrijdag 2 september 2011

Vertaling

Gelezen in het boek van een Tibetaanse meester: 'the mind is like a monkey'.

Een uur later gehoord in de yogales van een New Yorkse meester: 'the mind is like a TV show'.

donderdag 1 september 2011

Scratchitti

Nieuw woord ontdekt in de metro van New York. Scratchitti. Scratchitti is net zoals graffiti 'a crime', zo las ik op een schermpje in de trein. Ik werd er meteen vrolijk van. Niet van de illegale aard van het 'scratchen on to glass'. Maar omdat het zo'n goed woord is. Omdat je meteen begrijpt wat het wil zeggen, zelfs als je het nog nooit eerder gehoord hebt. Omdat je het meteen zoveel mogelijk wil gebruiken, als een gloednieuwe jas die je wil uitproberen. Scratchitti. Scratchitti. Scratchitti.

maandag 29 augustus 2011

Storm in een glas water

Teleurstelling. Dat is het overheersende gevoel bij mijn New Yorkse huisgenoten. Maandagochtend. De zon valt loom binnen op de houten vloer van het appartement en een vliegtuig glijdt zorgeloos voorbij het wolkeloze raam. Hier in Queens was Irene een storm in een glas water. Of misschien waren de verwachtingen te hooggespannen. Maar wie gaat voor minder dan een apocalyps met het appartement van je moeder volgestouwd met overlevingspakketten, met een burgemeester die zich meermaals live tot je richt, met non stop wegwaaiende reporters vanuit naburige staten op tv?

Het spijt me. Meer spektakel dan deze beelden kan ik vanuit Jackson Heights, Queens de wereld niet insturen. Ze zijn genomen tijdens een wandeling in het oog van de storm. Op deze twee omgevallen bomen na zag de wijk er tip top in orde uit.




zaterdag 27 augustus 2011

Irene shopping

Vrijdagavond in de buurtwinkel van Queens.
Vandaag (zaterdag) gaat de metro dicht voor onbepaalde duur vanaf twaalf uur vanmiddag - ter vergelijking: op 9/11 was de metro gedurende twee uur niet te gebruiken. Tegen vijf uur deze namiddag worden alle lager gelegen gebieden van de stad geevacueerd. Wij bereiden ons voor op gezelschapsspelletjes en cake bakken op vijf hoog.




Hurricane hysteria


water (a lot)
fruit
cans
toilet paper
shampoo
candles
flashlight
chocolate
board games
crackers
cereals

Met onze noodlijst in handen lopen we een paar blokken verder naar de supermarkt. Komt morgen Irene, de eerste echte orkaan die sinds de negentiende eeuw op New York afstevent, dan zijn we voorbereid. Alleen waren we niet de enigen met die gedachte. Heel Queens jaagt op een overlevingspakket om als het nodig is een paar dagen thuis zonder water en elektriciteit door te brengen. Vooral water en instantsoep, maar ook kaarsen zijn populair. De rij naar de kassa krult de hele winkel rolt, als een slang die in haar eigen staart bijt. Afwachten of de riolen en pompen straks meer water te verwerken krijgen dan de kassa nu mensen.

Roltapijt

Ze gaan niet sneller. Ze verstenen.

De zakenman, standbeeld met diepblauw jasje los over de schouder, met business-naturel achter zijn rechterpink vastgehaakt.
Het citytrippende koppel, de reisgids nog in de vergruisde knuisten vastgeklemd.
De fitnesskerel, wijdbeens, met de handen diep in de afgetrainde zakken weggestopt.
De girl next door, blik op dromerig oneindig, ver verwijderd van het bleekgroene rietje van haar coffee to go.
De jonge veroveraar, diep diep achterover gezakt op de rubberen leuning.

Onbeweeglijk bewegen ze voort. De stoet van immobiele reizigers.

Tot plots. Een flits. Een vrouw op hakken, rode blouse strak om het lijf. Ze trippelt over het roltapijt. Tegen de richting in. Ze spookglijdt. Ze laat de al te geboende vloer waar ik stommelings over slenter nog feller blinken.

zondag 21 augustus 2011

Gentle Gent

In Gent komt alles goed
in Gent regent het nooit op de foute momenten
in Gent kruipt men niet in zijn schulp
in Gent zijn de geldautomaten gewillig
de cafés in Gent weten hoe ze café moeten zijn
de grondvesten van Gent daveren of deinen
bijna zonder uitzondering
op steengoede muziek
in Gent ben ik nog nooit gestruikeld
en/of plat op mijn gezicht gevallen
in Gent verdwalen is als je hand in een lekker
warme broekzak stoppen
Gent is oud en heeft geleefd
en zij steekt zich daar niet voor weg
integendeel
fier als zij is
draagt zij haar rimpels in stijl
oh so gentle Gent

(anoniem stukje waarheid op een Gentse wc-muur)

maandag 25 juli 2011

de Gentse plasrevolutie











Dansen met dichtgeknepen billen. Een drankje weigeren. Preventief in de rij gaan staan. Madammen die in Gent Feesten zitten vroeg of laat met plassen in hun hoofd. Vandaag lieten ze bij het stadhuis hun volle blazen achter. Want de blaas is vol. Er is een nijpend tekort aan toiletten, en die 50 cent per beurt moet hoogdringend afgeschaft.

meer info? www.plasactie.be
plastuit kopen? www.freelax.fr

maandag 30 mei 2011

Spaanse lente, ook op Gomera







Vijf maanden op Gomera. Ik was net tot de conclusie gekomen dat politiek hier bestaat uit het steekspel tussen regen en wind, wolken en zon. De poppenkast van de druk rondtoeterende verkiezingskaravanen ontlokten de Gomeros niet meer dan een geamuseerd lachje, het schudden van hun versteende eilandhoofden. Voor en na de verkiezingen was als voor en na de siesta. Meer van hetzelfde. En toen was hier plots 15M..

Nieuwsgierig? Hier zijn ze niet gierig met nieuws:
http://www.mo.be/artikel/15m-bereikt-canarische-eilanden

zondag 17 april 2011

Santa Cruz

In Lepe wonen alleen oude mensen. Toch bestaat er geen twijfel over wie de oma van het dorp is. Dat is señora Cruz – omdat niemand haar voornaam gebruikt, zijn we haar Santa Cruz beginnen noemen.
Santa Cruz is oma omwille van haar leeftijd, maar dat niet alleen. Ze is oma door de manier waarop ze haar patatten zit te schillen op het bankje voor haar deur, weggestopt in het steile smalle stenen dorpsstraatje. Als een oma stopt ze me meer bananen toe dan ik kan eten, liefst in ruil voor wat avocado’s die haar doen likkebaarden en haar tandeloze lach nog beter laat uitkomen. In omaguerillastijl klimt ze met krukken en al tot aan mijn deur als ik te lang wacht met langskomen. Om te kijken of ik niet alleen ben, of ik me niet alleen voel.
Maar het alleromaast is ze wanneer ze me weer een keer de drempel over lokt. Wanneer ze zoute nootjes bij de koffie serveert. Of wanneer ze me volstopt met cake. Maandenlang beweerde ze met grote stelligheid dat de baby van mijn zwangere vrienden een meisje zou zijn. Het is una niña, je zal het wel zien! Het is een jongen geworden. Dat vindt Santa Cruz ook best. Sinds de geboorte eten we alleen nog maar zoetigheid voor de gezondheid van het jongetje, ik en oma Cruz.

donderdag 14 april 2011

Ochtend

Wanneer de muil van de ferry zich log openspert. Wanneer moedige mensen hun koffie slurpen onder droog tl-licht. Wanneer golf na golf bij het strand aansluit. Wanneer de wolken winnen. Als watervallen over de bergen schuiven. Donzige vlaktes. De zon komt aan geschuifeld. Klatergoud.

maandag 28 maart 2011

Grote broer

Op heldere dagen kan je hem van op het noordelijke deel van het eiland zien liggen, de grote broer van la Gomera. Onmiskenbaar eist hij dan de aandacht van je blikveld op, als iemand die je met goede bedoelingen de weg verspert. Op andere dagen lijkt hij in wolkenrook opgegaan. Dan ben je een goddelijke tijd alleen op een bewoond eiland. Tot aan het moment van opluchting wanneer die bekende omtrekken de wereld weer wat groter maken.

La Gomera had niet meer kunnen verschillen van haar broer. Ze zijn van dezelfde Canarische familie, tot zover reikt de band. Verder zijn ze vooral familie in naam, het soort dat aan elkaar herinnerd wordt op hoogdagen met bijbehorende feesten. Het soort dat in wezen verschilt als dag en nacht in de woestijn. Terwijl op la Gomera nog grotendeels de elementen regeren, de laurierbossen en bergtoppen karaktervol de scepter op het ritme van de wind zwaaien, is op Tenerife de macht aan de all-in toeristen. Terwijl je op la Gomera zo nu en dan een Berlijnse wandelaar/potentiële koper van een jaarlijkse ontsnappingsroute voorbij hoort zwoegen, wordt er op Tenerife in het plat Vlaams roodgeblakerd gediscussieerd over de smaak van het volgende ijsje. Op la Gomera zijn de plaatselijke specialiteiten te koop: miel de palma (de mierzoete eilandversie van ahornsiroop), gofio (de eilandversie van meel) en mojo (de al te dunne smaakloze eilandversie van pesto). Op Tenerife is alles te koop.

Zelfs geluk, zo ondervinden we wanneer we ongezien van het eiland proberen flaneren. Twee Senegalese vrouwen – ‘hey nice rrrasta woman!’ – maken verveeld een praatje met ons. ‘For luck’ lachen ze ons aan het eind toe terwijl ze een kleurig armbandje over onze polsen schuiven. Dat maakt ons blij. ‘Hey, for luck!’, klinkt het dringend wanneer we aanstalten maken onze tocht naar de uitgang van het Tenerifepark verder te zetten. Een uitgestrekte hand glinstert ons dringend toe in middagzon. Hoeveel betaal je voor luck? Dan maar zonder weer naar kleine broer Gomera. Geluckig maar.