Body worlds. De indrukwekkende tentoonstelling die al jaren Europa rondreist. Te bezichtigen: geplastineerde menselijke lijven. Het vlees en bloed eraf geprutst. De botten overgehouden, soms ook aders, zenuwen, of spieren. Een urineblaas die als een balletje deeg in een leeggehaalde buikholte ligt. Spieren die als lapjes gerookt vlees langs skeletten bungelen. Zenuwen als witte touwtjes.
De expo lijkt wel het vleesgeworden Westerse denken, de Westerse geneeskunde op kop. Alles mooi uit elkaar gehaald. Geanalyseerd tot op het bot. Uitgestalde gewrichten en dwarsdoorsneden van lichaamsdelen in glazen kastjes. Alles mooi uitgedacht, met veel aandacht voor de hersenen, die in een paar opengebroken schedels lepelklaar lijken te liggen. Verder gaat de aandacht vooral naar het hart, dat vuistdikke lipstickrode orgaan dat je sponzig ligt aan te staren wanneer je de tentoonstelling binnen komt. Het hart wordt voorgesteld als ons centrale orgaan en de zetel van onze emoties. Andere organen krijgen in de expo maar een fractie van de aandacht die naar het hart gaat. Zij zouden vooral functioneel zijn, pakweg dienen om spijzen te verteren, te ademen. Hier komt schijnbaar geen gevoel bij kijken.
In de traditionele Chinese geneeskunde weten ze wel beter. En wij ook, als we even nadenken over de uitdrukkingen die we gebruiken. Want hebben we niet iets op onze lever, het orgaan dat binnen de Chinese geneeskunde gelinkt wordt aan boosheid en frustratie? Zitten we niet met iets in onze maag, het orgaan dat binnen de Chinese geneeskunde gelinkt wordt aan bezorgdheid? En zijn we niet iets in hart en nieren? Zo volledig dat we het niet alleen zijn in het hart, waar liefde huist, maar ook in de nieren, waar volgens de Chinezen onze kracht ontspringt.
En ja, we dragen ook onze tong op het hart. Een door deze dokter-kapitein voorgeschreven medicijn ter preventie van ziektes, nog iets waar de Chinezen net iets bewuster mee bezig waren dan wij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten