Het is uit. Ik kan er niet meer tegen. Dat ik altijd meer van je wil. Nooit genoeg van je schijn te krijgen. Tegen het wakker worden en voor alles aan jou moeten denken. Je fysiek nodig denken te hebben. Tegen het willen vingerknippen en je bij me hebben. Tegen het naar je zoeken in de straten, achter ongure gevels, in stations. Tegen je toch weer naar binnen laten. Tegen luidop ‘nee’ tegen je zeggen en je het volgende moment in mijn handen houden.
Daarom. Is het. Uit.
Maar als ik je straks weer wil, ben je er dan nog voor me? Als een minnaar van wie ik de geur op slag herken uit duizenden anderen? Wacht je op me, puur, heet en sterk? Mag ik dan weer mijn lipafdruk bij je achterlaten? Ben je er dan nog voor een weergaloze tête-à-tête? Mag ik dan mijn toekomst lezen in de lijnen van je afdruk? Maken we het (gas)vuur dan weer aan, jij en ik, mijn liefste koffie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten