‘Het verschil tussen de top en de subtop zit hem in zelfsturing.’ Een sporter kan ver komen met talent, maar zelden het hoogst het snelst het verst. Ik krijg een beeld van Ludo Dierckxens voor ogen. In mijn jeugd een subtopper in het wielrennen. Het drama van Ludo was dat hij niet kon wachten. Hij was de coureur die demarreerde als de rest van het peloton nog een bolletje in plaats van een lint was. Hij liet de koers ontploffen en meestal, nog een eind van de meet verwijderd, ook zichzelf. Schoon om naar te kijken, maar weinig efficiënt. Een duidelijk gebrek aan zelfsturing. De echte toppers kennen zichzelf beter dan dat. Die leiden hun sportieve ik nergens anders heen dan naar de overwinning. Keer op keer. Altijd is er meer over om te winnen.
De man die naast mij het stuur in handen heeft, weet er alles van. Zijn zoon is een bekend Vlaams topsporter. Wanneer hij hoort dat ik een boek over zelfsturing geschreven heb, is hij meteen op dreef. Terwijl hij zijn theorie uiteen zet, brengt hij me de grens over met een snelle lift. Pardon, de snelste.
Hij heeft de topsportmentaliteit met de paplepel meegegeven. Aan hem zal het niet gelegen hebben. Hij gaat nog wat meer rechtop zitten. Zou een versnelling hoger schakelen als zijn auto er nog een extra had. Voor de volgende anekdote. Wanneer zijn topsporter en zijn drie andere kinderen – ook stuk voor stuk erg succesvol – het vroeger ergens moeilijk mee hadden, kwam hij met de gepaste training. ‘En wat doen wij nooit?’, vroeg papa dan. Waarop de vier kinderen in koor: ‘opgeven!!’. Hun gouden stemmetjes weerklinken nog lange kilometers in mijn niet-kampioenenhoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten