Wij Belgen behalen ons eerste diploma doorgaans spartelend van de ene kant van het zwembad naar de andere. ’25 meter schoolslag’ heet dat dan. Niet zo in Nederland. Daar kom je op een dag glunderend thuis van de kleuterschool en stopt je moeder je strikdiploma in handen.
Veters. Zij strikken, wij knopen. ‘Kijk, dit is een knoop in je veters leggen’, zegt ze terwijl ze een knoop in mijn veters legt. ‘Dit is je veters strikken’, zegt ze terwijl ze mijn veters knoopt. Resultaat: twee keurige symmetrische strikjes. Er valt wat voor te zeggen.
Als spaghettislierten slippen ze door je kinderhanden. Als dwarse slangetjes kruipen ze langs de foute kant door de boze ogen van je schoenen. Als bij toverslag zijn ze links vier keer langer dan rechts. Onuitstaanbaar en struikelgraag. Een nest nestels is het.
Gelukkig is er op een dag de juf die je strikt voor een les strikken. Stapje per stapje leer je hoe het wonder geschiedt. Je dacht dat je lopen kon, maar nu pas krijg je controle over je passen. Het is als een eerste keer proeven van wat straks komt, van op je eigen benen staan, van het streven naar diploma’s, van volwassen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten