De Kleine Kat

Baby wil hij niet meer zijn. Kleuter wil hij nog niet zijn. Eigenlijk is hij geen jongetje van tweeënhalf, maar een kleine kat. ‘P’tit cha, p’tit cha’, herhaalt de kleine Swan de lange dag door.

De Kleine Kat zit in zijn wat-fase. Die gaat net zoals de waarom-fase, maar dan met wat. ‘Qu’est-ce que c’est?’ wijst de Kleine Kat de hele dag door. Of probeert hij te wijzen. Het komt er eerder uit als ‘c’est-ce que c’est’. Hij wijst tot hij iets vindt waarvan je niet weet wat het is. Dan is het van ‘c’est-ce que c’est?’ op repeat. Heb je hem een keer verteld wat iets is, slaat hij het voorgoed op in zijn olifantenkattengeheugen. Hij is vooral een kei in eten. Vijgen, avocado, de plaatselijke specialiteit mojo, pikant of niet pikant (hij verkiest pikant), er valt niets meer op tafel te zetten waarvan hij de naam niet kent.

Eens aangeschoven komt die andere fase naar boven. De ik wil-fase. ‘Veux ça, veux ça’, gaat het dan, met als variatie op het thema ‘veux gouter, veux gouter’. Of hij doet gewoon meteen zijn mond open om er een lepel recht uit een of ander potje in te stoppen. Of hij houdt zijn mond dicht om stilletjes een half peper- of zoutvat in zijn bord te gooien. In de je veux-fase is het voor de Kleine Kat ook van cruciaal belang dat wat hij krijgt groot is. ‘Veux un grand bout’, zegt hij dan met grote ogen. En als hij vindt dat wat hij krijgt een kleine bout is, reageert hij zonder een gelegenheid over te slaan met kattengejank.

Maar de Kleine Kat wordt manieren geleerd. Bij elke ‘je veux’ wordt hem nu aan ‘s’il te plait’ herinnerd. Er zijn van die dagen dat hij dat tot der hongersdood over zijn lippen weigert te brengen. Er zijn van die dagen waarop hij het zo napapegaait. En alles wat je nog maar wil. ‘silteplaitungrandboutdefromagemamanquejetaime’ klinkt het dan. Met nog een vertederende miauw erachterna.